Héctor i ja byliśmy małżeństwem przez pięć lat. Od dnia, w którym zostałam jego żoną, przyzwyczaiłam się do jego zimnych słów i obojętnego spojrzenia. Hector nie był agresywny ani głośny, ale jego apatia z każdym dniem coraz bardziej mnie przytłaczała.
Po ślubie mieszkaliśmy w domu jego rodziców w dzielnicy Mexico City.
Każdego ranka wstawałam wcześnie, żeby gotować, prać i sprzątać.
Każdego wieczoru czekałam na jego powrót, a potem słyszałam, jak mówi:
„Tak, już jadłam”.
Często zastanawiałam się, czy to małżeństwo różni się od bycia najemcą. Próbowałam budować, próbowałam kochać, ale w zamian czułam tylko niewidzialną pustkę, której nie mogłam wypełnić.
Pewnego dnia Héctor wrócił do domu z zimną, pozbawioną wyrazu twarzą.
Usiadł naprzeciwko mnie, wręczył mi papiery rozwodowe i powiedział sucho: „Podpisz je”. Nie chcę tracić więcej czasu z żadnym z nas.
Zamarłam, ale nie byłam zaskoczona. Łzy napłynęły mi do oczu i drżącą ręką wzięłam długopis. Wszystkie wspomnienia czekania na niego przy stole, te chwile, kiedy w środku nocy bolał mnie brzuch i musiałam znosić to sama, nagle powróciły niczym głębokie rany.
Po podpisaniu listu spakowałam swoje rzeczy.
W jego domu nie było nic, co by należało do mnie, poza kilkoma ubraniami i starą poduszką, na której zawsze spałam.
Na przykład.
Kiedy wyciągałam walizkę, Héctor rzucił we mnie poduszką, a w jego głosie słychać było sarkazm: „Weź ją i umyj”. Pewnie niedługo się rozpadnie”. Wziąłem poduszkę i poczułem ukłucie w sercu. Była naprawdę stara; poszewka była wyblakła, z pożółkłymi plamami i podartymi fragmentami.
To była poduszka, którą przywiozłem z domu mojej matki w małym miasteczku w Oaxaca, gdzie studiowałem. Zachowałem ją, kiedy poślubiłem jego żonę, bo miałem problemy ze snem bez niej.
Narzekał na nią wcześniej, ale ją zachowałem. Wyszedłem z tego domu po cichu.
Jeśli chcesz kontynuować, kliknij przycisk pod reklamą ⤵️
